منطقه گرایی و تغییر سیاست خارجی ایران در آسیای مرکزی(1398-1392)
کد مقاله : 1381-IRFP5
نویسندگان:
نرگس اکسا *
کارشناس ارشدروابط بین الملل دانشگاه خوارزمی
چکیده مقاله:
سیاست خارجی یکی از عرصه‌های مهم برای همه دولت‌هاست وحتی بسیاری از مسائل داخلی مانند توسعه،رفاه،اشتغال وثبات داخلی به نوعی درپیوند باسیاست خارجی موفق ایجاد می شود سیاست خارجی کشورها،تحت تاثیر مقدورات ملی ومحذوریتهای بین المللی قرار دارد.در دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران کوشش شده است که درفضای پس ازتوافق هسته ای(برجام) ودرشرایط پرالتهاب حاکم برخاورمیانه توجه بیشتری به مناطق آسیای مرکزی به عنوان یکی از مناطق مهم پیرامونی ایران صورت گیرد باروی کارآمدن حسن روحانی زمینه برای ایجاد تحولی جدید در رویکرد سیاست خارجی منطقه‌گرایی ایران فراهم شد. دولت روحانی باتوجه به مفهوم منطقه‌گرایی تلاش داشته که نفوذ خود را در مناطق آسیای مرکزی تقویت کند در واقع ایران باتوسعه این روابط قصد دارد انزوای بین المللی خود را کاهش دهد واین نشان دهنده این است که ایران موقعیت خود را به عنوان یک بازیگر منطقه ای درک کرده است و به این نتیجه رسیده است که ایران در منطقۀ آسیای مرکزی، می‌تواند بیشترین فرصت ها را برای پیشبرد اهداف خود در منطقه داشته باشد.سوال اصلی پژوهش اینست که سیاست خارجی دولت روحانی چه تاثیری بر پیش برد اهداف سیاسی و اقتصادی ایران در منطقه آسیای مرکزی داشته است و برای دستیابی به این اهداف از چه ابزارها و امکاناتی استفاده کرده است. انگاره پژوهش اینست که هدف سیاست منطقه گرایی دولت روحانی در آسیای مرکزی در راستای اهداف بلند مدت با غلبه بر ناکامی ها وتوجه به پتانسیل های دو طرف برای تجارت و سرمایه گذاری و نفوذ متقابل است از اینرو دولت با استفاده از اشتراکات فرهنگی و تاریخی و نیازهای اقتصادی تلاش نموده است روابط خود را با کشورهای آسیای مرکزی گسترش دهد .این پژوهش با اتخاذ رویکرد توصیفی تحلیلی درچارچوب رویکرد منطقه گرایی همکاری ایران رابا کشورهای آسیای مرکزی در دولت روحانی بررسی می کند.
کلیدواژه ها:
سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران،منطقه گرایی،آسیای مرکزی،دولت روحانی،اشتراکات فرهنگی،اقتصادی
وضعیت : مقاله برای ارائه به صورت پوستر پذیرفته شده است
پنجمین همایش بین المللی نظام بین الملل، تحولات منطقه ای و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران
login