| نقش دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی دولت دوازدهم |
| کد مقاله : 1157-IRFP5-FULL |
| نویسندگان |
|
سعید کریمی * گروه حقوق و علوم سیاسی؛ دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه علامه طباطبایی تهران |
| چکیده مقاله |
| چکیده إحصای منافع سیاسی، امنیتی و اقتصادی همواره از مهمترین اهداف کشور‌‌‌‌ها در تدوین برنامه جامع سیاست خارجی‌شان بوده است. کشورهای مختلف عمدتاً برای نیل به مقاصد فوق الذکر دیپلماسی سنتی مبتنی بر ابزارهای نظامی و اقتصادی را برمی‌گزینند؛ لکن در نیمه دوم قرن بیستم و به ویژه در پرتو الگوهای جهانی‌شدن، رویکرد جدیدی در دیپلماسی مطرح شد که ضمن دگرگونی ساختاری و ماهوی در نظام بین‌الملل، دیپلماسی عمومی را تبدیل به ابزاری نمود که دولت ها با توسل به آن بهتر بتوانند به اهداف ملّی خود در صحنه‌ی بین‌المللی دست یابند. جهت‌دهی افکار عمومی، نقش رسانه‌های تصویری، شنیداری و نوشتاری با برد بین‌المللی، تأثیر مهاجرت‌ها، جابجایی و ارتباط آسان نخبگان، بین‌المللی شدن افکار و اندیشه‌ها، گسترش نقش نهاد‌ها و سازمان‌های بین‌المللی غیردولتی، تبادل و جهانی‌شدن فرهنگ ها و درگیرشدن جامعه‌ی مدنی در امور سیاسی-بین المللی، از جمله حوزه‌هایی هستند که دیپلماسی عمومی می‌تواند با اتّکا و انسجام بخشیدن به آن‌ها، بر افکار و اذهان مردم و پیرو آن سیاست های دولت ها تأثیر بگذارد. جمهوری اسلامی ایران نیز با توجه به ظرفیت‌های گسترده فرهنگی و تاریخی-تمدنی خود، بکارگیری دیپلماسی عمومی و ذیل آن دیپلماسی فرهنگی و الهام‌بخشی فرهنگی را در دستور کار قرار داده‌است. این پژوهش در تلاش است با اتخاذ روش تحلیل کمی، ضمن بحث نظری پیرامون دیپلماسی عمومی به بررسی فرصت‌ها وچالش‌های فراروی دولت دوازدهم و بطور‌أخص نقش‌آفرینی این پدیده نوظهور در پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران بپردازد؛ فلذا سوال اصلی مطروح در مقاله حاضر این است که اساساً دیپلماسی عمومی چه نقشی در سیاست خارجی دولت دوازدهم داشت؟ فرض ما این است که بهره‌گیری از دیپلماسی عمومی شدت تحریم ها را علیه جمهوری اسلامی ایران کاهش داده و مانع از ایجاد اجماع قدرت‌های بزرگ علیه ایران متعاقب خروج دونالد ترامپ رییس جمهور ایالات متحده از توافق هسته‌ای موسوم به برجام شد. |
| کلیدواژه ها |
| دیپلماسی عمومی، جهانی شدن، دیپلماسی فرهنگی، دولت دوازدهم، برجام |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارسال فایل های ارائه پوستر |